1963-2022. 60 χρόνια Ρίζα.
Τώρα που και οι φετινές μας κατασκηνώσεις ολοκληρώθηκαν με τη Χάρη του Θεού ας αναλογιστούμε ο καθένας μας πόσο ευεργετημένοι είμαστε που περάσαμε από το ακρογιάλι της Τιβεριάδας. Ας θυμόμαστε στιγμές χαράς, περιπέτειες ωραίες, όνειρα, φιλίες δυνατές και αγνές. Ποιος δεν γέλασε, δεν έκλαψε, δεν πόνεσε, δεν προβληματίστηκε. Ποιος δεν θυσίασε το εγώ του και δεν νοιάστηκε για τον συγκατασκηνωτή του, τον ομαδάρχη του περισσότερο και από τον εαυτό του κάποιες φορές. “Έλα κι απόψε να μας φέρεις τη χαρά”, λέμε στο βραδινό προσευχητάρι. Κι αυτή τη χαρά δεν μας την αρνήθηκε ποτέ ο Χριστός μας, ποτέ δεν μας άφησε μόνους, μας θέλει κοντά Του πάντοτε. Μας καταδιώκει. Μην τον αφήσουμε κι εμείς. Τον γευτήκαμε, τον αγαπήσαμε, αισθανθήκαμε την παρουσία Του. “Κύριε σβήσε μας τον οποίο πόνο, την όποια θλίψη”. Μη λογαριάζεις τις ανομίες μας. Πήραμε τόσα όπλα. Μ’ αυτά ξέρουμε να πολεμήσουμε. Δεν θέλουμε να σ’ αφήσουμε. Βοήθησέ μας. Ευχαριστούμε για όσα μας έχεις χαρίσει και για όσα θα μας αξιώσεις να γευθούμε. Δόξα το όνομά Σου.