Στη Ρίζα του Δήμου Ναυπακτίας λειτουργούν οι παιδικές κατασκηνώσεις της Χριστιανικής Στέγης Πατρών. Η κατασκήνωση της Ρίζας, με την επωνυμία “ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ”, έχει πλούσια φυσική ομορφιά και βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα, στους πρόποδες της Παλιοβούνας του Ν. Αιτωλοακαρνανίας. Η έκτασή της είναι περίπου 22 στρέμματα.
Στην κατασκήνωση της Ρίζας εργάζονται στελέχη με κατάρτιση που με κατανόηση και αγάπη για το παιδί προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.
H ζωή των παιδιών στην κατασκήνωση είναι πλούσια σε εμπειρίες. Στο πανέμορφο φυσικό περιβάλλον της τα παιδιά γεύονται τη χαρά της ομαδικής ζωής, διασκεδάζουν με τρόπο ευχάριστο και δημιουργικό, προβληματίζονται και ευαισθητοποιούνται σε σύγχρονα θέματα, εκκλησιάζονται, ψυχαγωγούνται και εκπαιδεύονται μέσα από ομαδικές δραστηριότητες και κυρίως μαθητεύουν στην τέχνη της αληθινής επικοινωνίας.
Είναι τεράστια ευκαιρία να ζήσει ένα παιδί μερικές ημέρες κοντά στη φύση, δίπλα στη θάλασσα, να γνωρίσει νέους φίλους, να παίξει, να δημιουργήσει, να διασκεδάσει μακριά από το θόρυβο και την αγχώδη ζωή της πόλης, να γνωρίσει και να προσεγγίσει τον Ιησού Χριστό και να αποκτήσει πνευματικά εφόδια τα οποία, θα τα χρησιμοποιήσει φεύγοντας από τον ευλογημένο αυτό τόπο, ώστε να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα θα συναντήσει στον «έξω κόσμο».
Η κατασκήνωση της Ρίζας αποτελεί μια καλοκαιρινή όαση για τις διακοπές των παιδιών, τα οποία παράλληλα διδάσκονται το λόγο του Θεού σε ένα πανέμορφο περιβάλλον, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ισχυρούς δεσμούς φιλίας μεταξύ τους.
Αν ακόμα δεν σ’ έχω πείσει για να έρθεις και να γνωρίσεις τη Ρίζα, σου παραθέτω τις σκέψεις ενός παλιού κατασκηνωτή για να σε πείσω. “Καλοκαίρι 2017. Με τη βοήθεια του Θεού, 55 χρόνια μετά από το πρώτο καμπανάκι της κατασκήνωσης που ήχησε για πρώτη φορά το 1963 με αρχηγό τον αείμνηστο Σπύρο Αθανασίου που αναπαύεται κοντά στο Θεό περιμένoυμε να ξεκινήσει η έναρξη μιας νέας κατασκήνωσης. Ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ με παλιές κατασκηνωτικές φωτογραφίες βλέποντας πως ήταν η κατασκήνωση το 1963, με μόνο ένα δέντρο και μηδαμινές εγκαταστάσεις, και πως είναι σήμερα με εκατοντάδες δέντρα, εγκαταστάσεις, κτίσματα, σκηνές, γήπεδα κ.λ.π. συνειδητοποιώ τι έχει γίνει με τη Χάρη του Θεού και τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια. Πόσοι άνθρωποι από τότε μόχθησαν, ίδρωσαν για να είναι η Ρίζα όπως τη βλέπουμε σήμερα. Τους ευχαριστούμε και αυτούς που είναι κοντά μας αλλά κι εκείνους που βρίσκονται κοντά στο Θεό γιατί και με το δικό τους λιθαράκι έγιναν αφορμή η Ρίζα να γίνει σημείο αναφοράς στη ζωή μας. Θυμόμαστε περιστατικά και γεγονότα που θα θέλαμε να τα κουβεντιάζουμε συνεχώς γιατί μας γεμίζουν χαρά και γαλήνη όταν τα θυμόμαστε.
Πόσοι άνθρωποι πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, πόσες φιλίες δημιουργήθηκαν για πόσους η Ρίζα άλλαξε ριζικά τη ζωή τους. Αν ο καθένας που συμμετείχε στην κατασκήνωση λιγότερο ή περισσότερο καταγράψει τις εμπειρίες του από την κατασκηνωτική ζωή σ’ ένα βιβλίο που θα φτιαχθεί αυτό θα είναι βαρύ και μεγάλο. Το χθες μας βαραίνει, μας γεμίζει ευθύνη, υποχρέωση για το τι θα παραδώσουμε στις γενιές που έρχονται. Εμείς που ήρθαμε, είδαμε και ζήσαμε στη Ρίζα έχουμε ευθύνη, υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσουμε τις εμπειρίες μας και τα βιώματά μας. Το κατασκηνωτικό ταξίδι που ξεκίνησε το 1963 και συνεχίζεται μόνο ο Θεός ξέρει πότε θα τελειώσει. Οι κατασκηνωτές-επιβάτες που έχουν επιβιβαστεί είναι πολλοί. Με φορτωμένες υλικές αποσκευές ήρθαν στη Ρίζα και σίγουρα με φορτωμένες αποσκευές-όχι μόνο υλικές- έφυγαν. Από τότε πολλοί ήρθαν και ξανάρθαν, ξεκίνησαν κάποτε με κοντά παντελονάκια και σήμερα έχοντας μπει στο στίβο της ζωής ο καθένας από τη δική του θέση ευθύνης βλέπουν τα παιδιά τους να έρχονται. Στους σταθμούς αυτού του ταξιδιού πολλοί ανέβηκαν και κατέβηκαν παίρνοντας ή αφήνοντας κάτι. Κάποιοι πήραν πολλά και άφησαν λίγα, άλλοι πάλι πήραν λίγα και άφησαν πολλά. Ο καθένας έχει την δική του διαδρομή και τη δική του ευθύνη. Ένα είναι βέβαιο, ότι όλοι έχουμε ευεργετηθεί και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Δεν μπορούμε να προσπερνάμε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Είμαστε χρεωμένοι μ’ ένα βαρύ χρέος που δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχρεώσουμε. Έχουμε δανειστεί πολλά και δεν μπορούμε να τα αποπληρώσουμε.
Θα απαιτούμε, για όσο θα μας αξιώνει ο Θεός να διαφυλάττουμε τη Ρίζα γνήσια όπως την οραματίστηκαν οι αγνοί πρωτεργάτες της. Να ξεχνάμε τις όποιες πικρίες μας και να βλέπουμε το χθες σαν αφετηρία μεγαλώματος του κατασκηνωτικού έργου. Να είμαστε ανοικτοί και προσεκτικοί, με αγάπη και πόνο για το καθετί, να βλέπουμε τη Ρίζα σαν το σπίτι μας, τα παιδιά που έρχονται σαν παιδιά μας και να μην ξεχνάμε τον τόπο αυτό. Να αγωνιούμε, να ρωτάμε, να επισκεπτόμεθα, να προσευχόμαστε γονυπετείς ώστε το ταξίδι που ξεκίνησε κάποτε να συνεχίζει όσο θα το επιτρέπει ο Θεός με τους επιβάτες του να αυξάνουν και να γεμίζουν τις αποσκευές τους περνώντας από τον τόπο αυτό. Ένα ξέρω ότι η Ρίζα για όλους εμάς που περάσαμε από αυτόν τον ευλογημένο τόπο άλλαξε τη ζωή μας, είναι το κέντρο ενός κύκλου που τρέχουμε όλοι να φθάσουμε. Δεν ξέρω αν θα είμαστε ίδιοι αν δεν βρισκόμασταν κάποτε εδώ.
Στη Τιβεριάδα της Γαλιλαίας ο Χριστός κάλεσε τους Αποστόλους και από αλιείς ψαριών τους έκανε ψαράδες ανθρώπων. Η ζωή τους άλλαξε ριζικά και μαζί μ’ αυτούς άλλαξε και η ιστορία της ανθρωπότητας.
Στη Τιβεριάδα της Ρίζας ποτέ δεν φανταζόμουν όταν πριν από 40 χρόνια παιδάκι τότε του Δημοτικού ερχόμουν εδώ ότι ο τόπος αυτός θα σημάδευε για πάντα τη ζωή μου και νομίζω ότι το ίδιο αισθάνονται και όλοι όσοι πέρασαν από δω.
Θυμήσου όπου πας στιγμές χαράς μαζί με μας στον κύκλο της πυράς. Περιπέτειες ωραίες αναμνήσεις ζωηρές, όνειρα και φιλίες νέες αγνές χρυσές γερές.
Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του που φέρνοντάς μας κάποτε στο ακρογιάλι της Ρίζας μας έδωσε τη δυνατότητα να ζήσουμε ότι ο καθένας έζησε στον τόπο αυτό”.